بروید از اینها زندگی کردن بیاموزید، عشق ورزیدن بیاموزید

من یک بسیجی ام و قسم می خورم حاج همت علامت ظهور بود

من یک بسیجی ام و فریاد می زنم حاج احمد متوسلیان را به روزنامه ها تبعید نکنید!

من قسم می خورم حاج احمد نشانه بود تا جاده را عوضی نرویم تا ماشین های بنز زیرمان نکنند.

حاج همت افتخارش میراندا خوردن با ((به به تو))نبود، افتخارش آب کیوی خوردن در گیلاس طلایی نبود

دهان حاجی محراب کلمات بود، لبهایش بال فرشته ها را بوسیده بودند، دهان حاجی رودخانه صلوات بود و او روزی برای همه گفت: ((من در پوتین بسیجی آب می خورم)) و بعد هم گریه کرد، این را حاجی گفت و گریه کرد و گفتم حاجی چقدر بزرگ بود

چه خوب است بعضی ها بشنوند و با خودشان خلوت کنند

من شاعر نیستم، من یک بسیجی ام

اما حاج احمد متوسلیان یک بسیجی شاعر بود، او زندگی اش شعر بلندی بود که در قافیه فلسطین تمام شد، او آنقدر بزرگ بود که همه اش سهم ما نمی شد، خدا قدری از بزرگی اش را به همسایگان مدیترانه هدیه داد تا سرزمینشان را تطهیر کنند تا سربلندی را بیاموزند و از شهادت طفره نروند و با عاشقی کنار بیایند

من یک بسیجی ام، نه چپم، نه راستم، نه رادیکالم، نه میانه رو. کاش شلمچه مرا بلعیده بود تا با این کاروانها که هرازگاه سری به تهران زنند به بهشت زهرا می رفتم. من یک بسیجی ام و هر روز در باتلاق گناه فرو می روم ((و کور شوم اگر دروغ بگویم))

سلام بر بچه های بی پلاک و با پلاک

سلام بر شانه های خسته، زیر تابوت بچه های فکه

این تابوتها برای هفت سین آسمان سنبل می برند، اینها اهل وفا بودند و اهل بلا، حدیث عاشقی اینها از جنس دیگری بود، علاج زخمشان خروار ترکش بود، علاج تشنگی شان هزار تیر داغ، آفتاب شلمچه خوب می داند تشنگی یعنی چه

من یک بسیجی ام و خدا می داند نبریده ام و قسم می خورم بسیجی مانده ام

((ای جماعت! ما بسیجی مانده ایم)) و این تابوتها که هنوز شما را رها نکرده اند، گواه ما هستند. ای جماعت سنگدل! ای جماعت بی خیال! ای جماعت حراف که حتی یک لبخند به بسیجی نزدید من شاعر نیستم و سرمایه ام کوله باری از درد است و هزار زخم و چشمانی که هر جمعه به آسمان خیره می ماند

من یک بسیجی ام، رهبرم را دوست دارم و منتظرم طوفان به پا شود

آه! چه میزهای قشنگی

چه دستهای لطیفی

چه سفره های تمیزی

چه جیبهای بلندی

چه انتظار عجیبی برای گنده شدن

عجب زمانه ی سختی

و این عروسکان زنده به آرایش سرخ، نیلی، سیاه، سفید و ......

عجب، روی این دوش مردم چیست؟

یک مشت استخوان

داوود ابراهیمی

یک مشت استخوان

عبدالعلی طاهریان

یک مشت استخوان

- اینها کی اند؟

- بسیجی اند!

- کی خسته است؟

- دشمن!

دلم سخت گرفته برادر بیا که مرحم این زخم کیسه ای نمک است.

و من یک بسیجی ام

و......

رضا برجی نویسنده و فیلم بردار برگرفته از یادگار همت